دست هایی که که آکنه زده بود

از خیابان خاطرم جمع شد که دیگر هرگز درست نمی شود . .

برویم روستا . .جایی که مردانش به زمین هم رحم دارند و تشنه اش نمی گذارند .

جایی که دست های پینه . از بیل هیچ شکایتی نمی کنند . و نه از نعره های بی

بدیل بادهای ولگرد جنوبی . .

زمین را شخم زده اند . که باید مهیای کشت بود . . همان هندوانه های شیرین . .

همان گوجه های خون آلود . . و همان های دیگری که عاقبت کار به مفت هم از ما

نمی خرند . چه فرقی می کند امسال با هر سال های دیگری که محصولمان روی

دستهای زمین باد می کرد . . خون دل مردهایمان از چشم گوجه های سرخگون

سرازیر می شد . خدای را نبر از یاد . . خدای را . . .

وقتی که می دانید قرار است اتفاق هر ساله بیفتد . چاره ای بیندیشید . کاری کنید .

نگذارید دهان بغض کشاورزان وا بشود . . به نام عدالت باید پاسخگو باشید .

شما که نمی دانید و نمی بینید چه مشقتی است تا این محصول به بار بیاید . خدا

سر شاهد جگر آدم آتش می گیرد وقتی می بیند که مادران و کوکان پا به پای مردان

کار . مردانه کار می کنند . البته جگری اگر باشد برای عده ای . . . دل سنگ هم آب

می شود ولی . . .

http://pazineh.blogfa.com/